நயன்தாரா-11

நான் கடந்த 10 நாட்களாக எந்த உடையையும் அணியாமல் எனது அறையிலேயே முடங்கி கிடந்தேன். யாரையும் என் ரூமுக்கு வர வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டேன். இந்த நிலைமையில் நான் யாரையும் பார்க்காமல் இருப்பதே நல்லது.. மேனேஜர் மட்டும் எனக்கு உணவு கொண்டு வந்து கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்...

என் உடல் அளவுகளை பார்த்திலிருந்து எனக்கே தலை சுற்றியது. இவ்வளவு பெரிய மாற்றம் எப்படி நடந்தது என்றே புரியவில்லை... உண்மையான சில பெண்களுக்கு கூட இவ்வளவு பெரிய முலைகளோ, பின்பகுதியோ இருக்கவில்லையே,  1 வருடத்திற்கு முன்பு ஒரு நாள் பெண் வேடத்திற்கு கூட நான் என் மார்புக்கு ஸ்பான்ச் வைத்தது நினைவுக்கு வந்தது . ஆனால் இப்போது, ஒரு தர்பூசணி காய்கள் அளவு முலைகள் வளர்ந்திருக்கிறது. இதுவே இரண்டும் 2 கிலோ எடையை கொண்டிருக்கும் போல.. என்னால் இந்த பாரத்தை வைத்துக்கொண்டு சரியாக நடக்க கூட முடியவில்லை.. என் பெருத்த கால்களுக்கு இடையே, நான் ஆண் என்பதற்கான ஒரு குட்டி குஞ்சி நசிங்கிக்கொண்டிருந்தது. அதுவும் இரு கால்களுக்கு இடையே சிக்கி எனக்கு வலியை ஏற்படுத்தி கொண்டிருந்தது...

என் உடல் அளவுக்கு ஏற்ப சில ஆடைகளை மேனேஜர் கொண்டு வந்து கொடுத்தார். அதை பார்த்து நான் அதிர்ந்தேன். அவை அனைத்துமே பெண்களுக்கான  ஜீன்ஸ், skirts, tops உடைகள். இதையெல்லாம் நான் போட்டுக்கொள்ள மாட்டேன் என்று விசிறி அடித்து விட்டேன்.

இந்த உடல் அளவுக்கு ஆண்கள் உடைகள் எதுவும் இல்லை என்றும், அதனால் தான் இவற்றை வாங்கி வந்ததாக சொன்னார். என்னால் அது ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. நான் உங்களுக்கு படத்தில் மட்டும் தான் பெண்ணாக நடிக்க வந்தேன் என்று கூறி அவரை திட்டி விட்டேன்..

ஆண்களுக்கான உடைகள் எதுவும் எனக்கு இல்லை என்று அவர் சொன்னது என்னை மிகவும் கஷ்டப்படுத்தியது.. என்னை கண்ணாடியயில் சென்று பார்த்தேன்... எனக்கே தூக்கி வாரி போட்டது.

கோவில்களில் பெண் சிலைகள் நின்றிருப்பது போல் ஒரு முழு பெண்ணாக என் உடல் வளைவுகளும், முன்னும், பின்னும் இரண்டு பெரிய மேடுகளும் வளர்ந்திருந்தது..

என் உடலை சுற்றி , என் உடல் அங்கங்கள் எல்லாம் ஒரு அடிக்கும் முன்னே வளர்ந்து போய்க்கொண்டிருந்தது..

என் முன் பக்கத்தில் இரண்டு முலைகளும், பின் பக்கத்தில் இரண்டு மாபெரும் பந்துகளும், வலது மற்றும் இடப்பக்கத்தில் என் இரண்டு தொடை அகலங்களும் வளர்ந்துக்கொண்டே இருந்தது. என்னை நெருங்குவதற்கு முன்பே என் அங்கங்களை தொட்டுவிட முடியும் என்ற அளவில் இவை எல்லாம் இருந்தன..

தொடர்ந்து ஒரு சில டாக்டர்களை மேனேஜர் அழைத்து வந்து என்னை check செய்தார்.  அவர்களும் சரிசெய்து விடலாம் என சொல்லிவிட்டு போனார்கள். ஆனால் , மாதங்கள் ஆக ஆக எனக்கே நம்பிக்கை போய் கொண்டிருந்தது... கடைசியாக  என்னை check செய்த விட்டு வெளியே சென்ற டாக்டர்... சில report களை முரளியிடம் கூறினார்...


முரளி: என்ன டாக்டர் எல்லாம் சரியா தான போய்ட்டிருக்கு...

டாக்டர்: ஆமா, அவன் physical ah இப்போ ஒரு பொண்ணா மாரிட்டான். But, இருந்தாலும் ஒரு ரெண்டு பிரச்சனை இருக்கு...

முரளி: என்னனு சொல்லுங்க டாக்டர்.. சரிபண்ணிடலாம்...


டாக்டர்: 1. அவன் physical ah பொண்ணா மாரிட்டானே தவிர mentaly அவன் இன்னும் ஒரு பயனா தான் இருக்கான். இதனால அவன் body மேல அவனுக்கு வெறுப்பு தான் வருமே தவிர, love வராது.
And 2. அவனுடைய  male organ.

இது ரெண்டும் இன்னும் அவனை பையனாவே தான் வச்சிட்டிருக்கும்.. so, நாம என்னதான் பொண்ணா மாத்த try பண்ணாலும் அவனுக்கு அது வெறுப்பை தான் ஏற்படுத்தும்....


முரளி: என்ன டாக்டர் சொல்றீங்க, அவன் உடம்பை பார்த்து நான் இன்னும் கூடிய சீக்கிரத்தில அவனை marriage பண்ணிக்கலாம் னு நினைச்சிட்டிருக்கேன். நீங்க இப்படி சொல்றீங்க...

டாக்டர்: Nooo, never.. கண்டிப்பா இப்ப அது முடியாது... அவன் first mentaly தன்னை ஒரு பெண்ணாக ஏதுக்கணும் and, next அவன் ஒரு operation பண்ணிக்கணும் அப்பதான், அவனை நீங்க பொண்ணா treat பண்ண முடியும். அவன் கிட்ட marriage பத்தி பேச முடியும் and அவன் கூட sex வச்சிக்க முடியும்....

முரளி: டாக்டர், first இதுக்கு ஏதாவது ஏற்பாடு பண்ணுங்க pls... அவன் எனக்கு முழுசா பொண்ணா வேணும்....


டாக்டர்: சார் இதுக்கு already foriegn ல medicin இருக்கு, அதை ஒரு ஆணுக்கு கொடுத்தால், எல்லா நடத்தைகளும் பெண்களை போலவே செய்ய தூண்டும் , அவனோட மூளை சிந்தனைகள், எண்ண ஓட்டங்கள் எல்லாமே ஒரு பெண்ணுக்கானதாக மாறிவிடும். இந்த medicin இப்போ india ல mumbai ல மட்டுமே கிடைச்சிட்டிருக்கு...

முரளி: அப்பனா, எவ்ளோ செலவானாலும் பரவாயில்லை. அந்த medicin ah கொண்டு வாங்க sir..

டாக்டர்: அதை போட்ட பிறகு அவனே தனக்கு operation பண்ணிவைக்கும் படி கேட்பான்...

முரளி: super டாக்டர்.. அப்படியே அவன் என்னை விட்டு போகாமல் இருக்க ஏதாவது வழி இருக்குமா...

டாக்டர்: (சிரித்துக்கொண்டே) அதுக்கும் வழி இருக்கு sir.. அப்புறமா சொல்றேன்..

முரளி: ok sir, first இந்த medicin ah நாளைக்கே arrange பண்ணி அவனுக்கு போடுங்க sir...

டாக்டர் சரி என்று கூறி விட்டு கிளம்பினார். அடுத்த நாள் எனக்கு சில ஊசிகள் போடப்பட்டது...

நானும் எனக்கு உடல் சரியாகி விடும் என அனைத்து treatment களையும் பார்த்துக்கொண்டேன்.. ரூமிலேயே அடைந்து கிடப்பதால் தினமும் வீட்டுக்கு phone செய்து பேசினேன்...

அம்மாவும், அப்பாவும் ரொம்ப வருத்தப்பட்டார்கள். என்னை பார்க்க சென்னை வருவதாக கூறினார்கள். நான் இந்த நிலைமையில் என்னை பார்க்க வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டேன். எனது குரல் கூட பெண்களை போலத்தான் இருக்கிறது இன்று கூறினார்கள்..  கடைசியாக, உன் உடம்பை பார்த்துக்கோடா,  நீ எப்படி இருந்தாலும்  எங்கள் குழந்தை தான் என்று எனக்கு ஆறுதல் கூறினார்கள்.

நாட்கள் ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. நான் வெளியே செல்லாததால் என் தலை முடிகளையும் வெட்ட முடியவில்லை. அதுவும் ஒரு பக்கம் நீண்டுக்கொண்டே வளர்ந்தது.  தினமும் என் அறையில் எனக்கு பொழுது போக்கே என் தலை முடிகளை வாரி கொண்டிருப்பது தான்..  அதற்கு கூட என் பின்பக்கத்தை தொட்டுப் பார்க்க வேண்டும் என்று ஆசைவந்து விட்டது போலும், வேகமாக வளர்ந்து என் பின்பகுதியை வந்து முட்டியது...


திடீரென்று ஒரு நாள் முரளி என் அறைக்குள்ளே வந்தார். என்னை நிர்வாண கோலத்தில் பார்த்து சிலையாக நின்றார். நான் கூச்சப்பட்டு கட்டிலில் இருந்த ஒரு பெட்ஷிட் ஐ எடுத்து என் உடலை மூடிக்கொண்டேன்...


நான்: என்ன sir.. திடீர்னு வந்திருக்கீங்க...

முரளி: ஒன்னும் இல்லடி...

நான்: sir என்ன டி போட்டு கூப்பிட்றத இருத்துங்க..

முரளி: சரி, sorry டா.. உனக்கு உடம்பு சரியாகர வரைக்கும் உன்ன எங்க வீட்ல கூட்டிட்டு போய் பாதுக்கலாம் னு தான் உன்ன கூப்பிட வந்தேன்..

நான்: உங்களுக்கு எதுக்கு sir சிரமம்.. அதலாம் வேண்டாம்..

முரளி: இதல என்னடா இருக்கு, நீ என்ன நம்பி தான உங்க வீட்ல இருந்து வந்த so, நான் தான் உண்ண பாத்துக்கனும், எங்க வீட்லயும் என் wife கிட்ட உன்னை பத்தி சொல்லிருக்கேன்.. அவ நல்லபடியா பாதுக்கரேனு சொல்லிருக்கா...

நான்: sir, நான் இந்த நிலைமையில் இந்த ரூமை விட்டே வெளிய வரமுடில நான் எப்படி உங்க வீட்டுக்கு வரமுடியும்.

முரளி: dont worry, இன்னைக்கி எல்லாரும் வெளிய போயிருக்காங்க.. so, நான் உன்னோட things ல pack பண்ணி கார்ல வச்சிடுறேன்.  நான் கார் எடுத்துட்டு வாசலுக்கு வந்ததும், நீ இந்த பெட்ஷிட் போட்டிட்டே கார்ல வந்து உட்காந்துக்கோ.. அப்புறம் நம்ப safe ah போயிடலாம்...

நானும் இந்த ரூமில் அடைந்து கிடப்பதை விட வேறு இடத்துக்கு செல்வதே நல்லது என்று நினைத்து கிளம்பினேன்...

நான் காரில் அமர்ந்ததும் வண்டி கிளம்பியது. என்னை முன்புற கண்ணாடியயில் பார்த்துக்கொண்டே பேசிம்கொண்டு வந்தார் முரளி..

முரளி: ஏன் திடீர்ன்னு உன் உடம்பு இப்படி ஆச்சி, சின்ன வயசுல இருந்தே வேர ஏதாவது problem இருக்கா..

நான்:  அதலாம் ஒன்னும் இல்ல sir.. நான் நல்ல தான் இருந்தேன்..  இப்பதான் இந்த changes ல வருது..

நான்: sir, உங்களுக்கு எத்தனை பசங்க..

முரளி: ரெண்டு பசங்க.. ஒருத்தன் 6, ஒருத்தன் 8, ரெண்டுபேருமே ஊட்டில hostel ல தங்கி படிக்கராங்க.. 3 month once போய் பார்த்துட்டு வருவோம்..

நான்: shooting என்ன சர் ஆச்சி..??

முரளி: உனக்கு உடம்பு சரியாகர வரைக்கும் எல்லாம் தள்ளி வச்சிக்கலாம் னு சொல்லிடேன்..

நான்: நான் வேற உங்க வேலையை கெடுக்கரேன். பேசாம நீங்க வேரா ஆள் வச்சே படம் எடுக்கலாம்.

முரளி: அதலாம் ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை. உன் உடம்பு சரியாகட்டும் அப்புறம் பாத்துக்கலாம்...

நாங்கள் பேசிக்கொண்டே, முரளி வீட்டை வந்தடைந்தோம்...

சென்னை ECR ல் பெரிய வீட்டை சொந்தமாக வைத்திருந்தார் முரளி. பார்பதற்க்கே பிரம்மாண்டமான இருந்தது..

காரை உள்ளே கொண்டு வந்து நிறுத்தினார்..


நான் காரிலிருந்து தயக்கத்துடனே நடந்து வந்தேன். எனது things அனைத்தையும் முரளி sir எடுத்துக்கொண்டு வந்தார். நான் இரண்டு கைகளில் பெட்ஷிட் ஐ பிடித்துக்கொண்டே வந்தேன்..

முரளி sir ஓட மனைவி பிரியா வாசலில் சிரித்த முகத்துடன் என்னை வரவேற்றார். நானும் அவர்களை பார்த்து சிரித்தேன்..

தொடரும்....